شعر

من، کیومرث، انسانِ ایرانی، آواره سالیان، چون نیایم در یمگان، پرورده‌ی آکادمی غرب، با اخلاق سقراط، مثل‌های افلاطون، سبک اپیکور، و نگاه پارمنیدس در بودن و شدن. او، دکتر مهدی محبتی، سوشیانتِ ایرانی، عارف البرز، فرزند الموت، آشنا به خویِ مردمانش، که کوه‌ها را پناهگاهِ معرفت می‌دیدند، و زمان را بی‌زمان. جهان در نگاه او، گذری بود برای دیدن رازهای آشکار و پنهان، بی‌اعتنا به […]

کیانوش، آن مرغ نخستین، که به آتش گفت: “مرا بپذیر، زیرا مرگ در میان شعله‌ها بهتر است از زندگی در سایه‌های بندگی.” پر کشید و خاکسترش بر بادها فریاد شد، فریادی که در آن گفت: “ای مردم، ققنوس‌وار برخیزید، زنجیرهایتان را با دستان خود بشکنید.” آسمان ایران، پر است از مرغان پراکنده، مرغان تنها که به خود می‌اندیشند. هر یک، نابود یا رهایی را در

شعر کو؟ کو؟ سروده‌ی دکتر پرویز صدیقی (اورمان)، از لحاظ زبان و اندیشه در یک توازن ظریف قرار دارد. در ابتدا، زبان شاعر ساده و روان است، اما لایه‌های عمیق‌تری از معنا در دل آن نهفته‌اند که نیازمند دقت و تامل بیشتر هستند. نمادگرایی در سراسر این شعر نقش مهمی ایفا می‌کند و هر واژه و تصویر نمادین به نظر می‌رسد که به مفاهیمی بزرگتر